Eskiden köy.

12 saat elektrik kesilince biraz eskiye gittim. Uzun bir yazı demeyin bence okuyun, çünkü sizde yazının bir yerlerinde kendinizi bulacaksınız. İyi okumalar.

Bundan 45, 50 yıl önce köyümüzde (civil) yaklaşık 200,000 kg mısır üretilirdi, köyümüzde 400’e yakın inek, bine yakın tavuk vardı.

Köy halkından emekli maaşı alan yok denecek kadar azdı. Düzenli maaşla çalışan sayısı da yoktu. Mevsimlik yiyecekler yenirdi, domates, salatalık, biber, patlıcan vb. Sebzeler Temmuz ayında başlar Ekim ayına kadar yenirdi.

Son baharda kış yiyeceği hazırlıkları başlar, taze fasulye turşusu, fasulye fırınlaması, elma kurusu, kabak sırımı, taflan, kiraz tuzlusu yapılırdı. Evlerin sofrasında dışarıdan alınan zeytin ve sıvı yağ olurdu, diğer yiyeceklerin tümü kendi üretimleriydi. Kahvaltıda mis gibi tereyağı, tere yağda pişirilmiş günlük yumurta, çökelek, kaymak, incir, ayva, çilek, armut reçeli, Herkesin tarlasında ıspanak, lahana, pezük (pazı), kıvırcık, Yeşil soğan, fasulye olurdu.

Kiraz zamanı, kiraz, armut zamanı armut, incir zamanı incir, elma zamanı elma, üzüm zamanı üzüm toplar kasabaya satmaya Gidilirdi.

Üzümden ve duttan pekmezler yapılırdı, Bunların yanında süt, tere yağ, yoğurt,(yoğurtlar toprak kaplarda ya da ağaçtan yapılmış külek ve bakır bakraçlara yapılır, ağızları beyaz temiz bezle bağlanarak kapatılır, sütler ise cam şişelere konulur ağızları mısır güdinesi (koçanı) ile kapatılırdı) mevsimlik sebzeler de satılırdı.

Köy halkı satmak için hazırladığı bu ürünleri en azı üç km den başlamak üzere sekiz km varan mesafeden sırtında taşıyarak sahile iner, sahilden de kamyonlar la sabah erkenden saat (05.00) Tirebolu’ya gozbaşına gider, satışlarını yapar, tanesi neredeyse bir kg olan mezgit, istavrit balıklarından alır, fırından mis gibi ekşi maya kokulu cicimamak alır, alış verişini tamamlayarak köyüne gelirdi.

Bu kadar işleri bir günde yapardı (günümüzde iki saate yapılıyor) (50 yıldan daha önceleri ise ulaşım daha zor şartlarda yapılıyormuş, hatta derelerden geçerken, ya da kayıklardan düşerek hayatın kaybeden hanımlar olurmuş, her köyden bir tane vardır mutlak)

Köylerde Düğünler cuma gününden başlar pazar gün Akşam sona ererdi. Düğün evlerinde tosunlar kesilir, masalar kurulur, istenmeyen içecekler içilirdi. Düğünler davul zurna ve kemençe ile yapılırdı.

Birde düğün çağırma âdeti günümüzde olduğu gibi davetiye ile değil, beşlik, onluk, yirmilik banknotlarla yapılır, Köyün ileri gelenleri ise horoz, tavuk vererek düğüne çağrılırdı.

Düğünün ikinci günü gelin damat takı için ortaya çıkartılır, düğün çağrılırken verilen banknotların üstüne ilave yaparak takı takılırdı. Komşu evlerden, köylerden düğün evine, sini adını verdikleri yemekler getirilir ikram edilirdi. Günümüzde bu gelenekler kalmadı artık. Büyük şehirlere çalışmak için göç başladı, köyler boşaldı.

Büyük şehirlere göçmenler Günümüzde emekli olarak 30, 40 yıl aradan sonra köye dönüş yaptılar. Günümüzde aynı köye baktığımda %99.9 emekli maaşı var, ekili mısır tarlası toplasan bir tonu geçmez, meyve sebzede de durum Maalesef aynı, köylü zerzevat ihtiyacını köye gelen manav arabasından yapıyor. İnek ise beş bilemedin sekiz tane süt ihtiyacını onlardan karşılıyorlar.

Bu istatistiği Tirebolu ilçe geneline bölersek Tirebolu’nun yanılmıyorsam 53 köyü var, 40.50 yıl önce Tirebolu’da bir milyon altmış bin kg mısır üretilirdi. Tirebolu’da yirmi bir bin iki yüz inek vardı(minimum). Günlük Yüz altı bin kg süt üretilirdi, aylık yaklaşık üç ton kg tere yağ üretilirdi. O günlerin şartları bu güne göre çok daha zordu, bu zorluğa rağmen halkımız üretim yaparak geçimini sağlıyordu. Bu rakamları Türkiye geneline yayacak olursak halkımızın ne kadar üretken olduğu anlamış oluruz.